LATARNIA MORSKA W KOŁOBRZEGU
Światło nawigacyjne zapalono w Kołobrzegu po raz pierwszy w 1666 roku. Nawigowano wówczas okresowo z wieżyczki budynku zarządu, przy zawijaniu statków do portu.
Zmieniło się to w drugiej połowie XIX wieku, zaczęto wówczas używać zasilanej olejem rzepakowym lampy z soczewką Fresnela o zasięgu 6 mil morskich, usytuowanej na wysokości 8 m. n.p.m. W 1899 roku wybudowano stację pilotów z wysoką na 25 metrów wierzą. Zasięg latarni na wierzy wynosił 8 mil morskich, a lampa znajdowała się na wysokości 14 m. n.p.m. Kolejne zmiany nastąpiły w 1909 roku, kiedy to wybudowano murowaną wierzę oraz zaczęto używać zasilanego gazem światła żarowego. Umieszczono je na wysokości 25 m. n.p.m., a zasięg wzrósł do 12 mil morskich. W marcu 1945 roku, podczas walk o Kołobrzeg latarnię wysadzili niemieccy saperzy. Odbudowa zaczęła się w 1947 roku. Obiekt powstał jednak w innym miejscu niż poprzedni, wykorzystano bowiem fundamenty solidnych zabudowań fortecznych. Dawna latarnia stała przed fortem, obecna natomiast na głównej platformie fortu. Latarnia upamiętnia zwycięstwo nad Niemcami i poległych w walce z hitlerowskimi najeźdźcami bohaterów. Obecnie wieża latarni wznosi się na wysokość 26 m n.p.m. a jej zasięg dochodzi do 16 mil morskich. Źródło światła stanowi obrotowy aparat optyczny o dziesięciu ścianach świetlnych z dwudziestoma żarówkami o mocy 200 W.
